Daar zit ik dan…in het zonnetje, dat wel. De thermometer geeft nog geen 2 graden in de schaduw aan.
In het zonnetje met een vest met capuchon (OP uiteraard!), een winterjas aan én een dikke handdoek over de benen is het best te doen.
Misschien helpt het ook dat mijn katten Kitty en Willy voor de 2e keer buiten zijn vandaag. Daar krijg je het, zonder dat je dat wilt, ook sowieso wel een beetje warm van.
Zojuist was Kitty ergens van geschrokken (van mij denk ik…) en stond in paniek voor de deur om weer naar binnen te gaan. Ik liet haar naar binnen, keek nog even waar Willy was en liep toen zelf ook nog even snel naar binnen om iets te pakken. Weer buiten, samen met Kitty, keek ik of ik hem zag en natuurlijk: nergens te bekennen! Rustig blijven, ze rennen niet weg.
Omdat ik sterk het gevoel had dat hij niet meer in de tuin was keek ik toch even buiten het hek en ja hoor daar liep hij heel stoer, al bijna bij de buren. Ik floot een keer, hij reageerde alleen door op te kijken. Toen verdween hij door het, anders nooit, openstaande hek de tuin van de buren in.
Ik kon alleen maar hopen dat de teckel vast zat…
Ondanks dat er naast het hokje van de teckel gezaagd werd had hij Willy toch in de gaten en sloeg aan. Dáár houdt Willy duidelijk niet van. Zo snel als hij kon vluchtte hij, via de zelfde weg, de tuin weer uit. Waar ik hem, bij ons tuinhek, opwachtte.
In volle vaart kwam hij terug gerend. “Mooi!” dacht ik. Toen speurde ik met mijn ogen het terras af waar ik een paar tellen eerder Kitty nog had gezien. Kitty was….pleitte natuurlijk!
Katten, de eerste paar keren naar buiten…het blijft toch altijd weer spannend.
Voor de kat zelf is het een spannende ontdekkingstocht en voor de mens is het de vraag of de kat uiteindelijk weer veilig binnen zal komen. Beide spannend!
Gisteren was het de eerste keer voor beide dat ze hier naar buiten mochten. Ze wonen nu bijna 5 weken bij ons. Als ik de afgelopen week niet op en neer naar Nederland was geweest hadden ze vorige week al naar buiten gemogen maar helaas voor hen moesten ze nog even geduld hebben! Het gaat mij dus niet om het aantal weken dat ik hen binnen heb gehouden.
Na enige voorbereiding de afgelopen weken durfde ik het wel aan. Ze reageren op mijn fluitje, komen aan rennen wanneer ik met de vork op het schoteltje tik als teken dat zij wat “lekkers” krijgen.
Lekkers tussen aanhalingstekens omdat Kitty dat “lekkers” helemaal niet zo lekker vond en echt heeft moeten wennen om natvoer te eten. Tot nu toe heeft ze een bepaalde voorkeur voor een merk, of wellicht alleen een afkeer tegen dat andere merk…wie weet. Ook een stukje witvis werd door Kitty niet geheel met open pootjes ontvangen. Willy wel, die eet alles!
Maar dat is dus wel belangrijk, dat ik iets heb waar ze dol op zijn, wat ze graag lusten en waar ze naar uitkijken om te krijgen.
Dat is altijd mijn tactiek geweest wanneer ik katten voor het eerst naar buiten liet gaan: zonder eten naar buiten en dan na een half uurtje tikken op het schoteltje, voerbakje of blikje. En hop! Daar komen ze dan weer aan. Leuke theorie en tot gisteren werkte die prima.
Enige verschil hier is dat er de hele dag brokjes staan en die had ik dan wellicht de avond tevoren ook even weg moeten halen. Maar toen had ik nog niet besloten dat zij de volgende dag naar buiten mochten. Iets met spontane beslissingen.
Gisteren eind van de ochtend zei ik tegen Wijnand dat het zonnetje zo lekker scheen en ik hen toch misschien wel naar buiten zou laten gaan die middag.
Direct vanaf dat moment zaten zij allebei op scherp bij de deur van de gang. Slimmeriken!
Mocht je nog denken dat jouw dier jouw woorden niet begrijpt…de mijne begrijpen het feilloos! Dat was wel duidelijk.
Hoewel ik voor mezelf nog niet 100% zeker wist of ik het ook daadwerkelijk zou gaan doen omdat ik snipverkouden uit Nederland terug was gekomen, wisten zij wel al heel zeker dat ze er klaar voor waren!
Uiteindelijk kon ik het ook niet meer over mijn hart verkrijgen om hen nog niet naar buiten te laten dus telefoon in de aanslag om te filmen en fotograferen, jas aan, warm aangekleed en op hoop van zegen.
Nu klinkt het wellicht alsof ik het heel spannend vind maar dat is niet écht het geval.
Wat betreft de katten zelf was ik niet zo bang dat zij niet terug zouden komen of dat zij terug zouden wandelen naar hun vorige huis. Ze luisteren naar mijn fluitje én naar het tikken op het schoteltje! Wie maakt mij wat…
Het meest spannende voor mij was de teckel van hiernaast. Die meestal aan een ketting ligt maar soms ook losloopt. In het hek (van gaas) tussen onze tuinen zitten wel wat gaten waar hij doorheen kan en waar ook de katten door heen zouden kunnen gaan die kant op.
Kitty en Willy liepen samen de deur uit, keken nieuwgierig en op hun hoede om zich heen. Snuffelen en onderzoeken. Het trappetje af en de tuin in. Kitty begon direct gras te eten, haar favoriete bezigheid, ook de planten binnen moeten het soms ontgelden… Terwijl Kitty het terras nog onderzocht leek Willy al pleitte…
Hij was achter het huis op onderzoek uit.
Kitty was behoorlijk vrij zo voor de eerste keer, wat ik niet verwacht had, ze liep al bij het tuinhek, tussen de kratten met brandhout te snuffelen en gras te eten. Uiteraard wel oplettend maar redelijk ontspannen.
Ik had het schoteltje in mijn zak en de vork in mijn mouw. Zodra ik hen naar binnen wilde hebben kon ik tikken en zouden zij aan komen rennen.
Willy kwam weer naar voren gewandeld en begon richting het hek tussen onze tuin en die van de buren te lopen. Daar waar de teckel dus woont.
Om hem op andere gedachten te brengen gooide ik mijn fluitje in de strijd en riep ik hem.
Hij keek even kort om maar liep door. Ook Kitty gaf weinig reactie op het fluitje.
Ook bij haar was een kleine reactie van herkenning van het fluitje AND THAT WAS ALL…
Teveel andere spannende indrukken en luchtjes om zich te bekommeren om mij met mijn fluitje.
Willy was dus onverstoord nog steeds op weg naar het gaas met gaten. Nu zouden we gelijk weten of Meneer Teckel vast zat of niet…
Zodra Meneer Teckel Willy in het vizier kreeg sloeg hij aan, Willy twijfelde even kort, geheel op zijn hoede nu en schoot terug naar het terras. YES! Dat is de goede reactie, terug naar huis, naar de deur.
En Meneer Teckel zat blijkbaar vast of vondt het te lekker warm in zijn hokje om zich verder dan het geblaf te laten gelden.
Met Willy voor de deur die angstig stond te wachten tot ik de deur opende, bedacht ik mij dat ik dan nu hen beide onder begeleiding van het schoteltje en de vork weer mee naar binnen zou kunnen nemen.
Ting ting ting….fluitje…lieve woordjes. Willy was al binnen zodra hij door de kier van de deur kon, weg van die blaffende hond! Kitty hoorde het geluid van de vork op het schoteltje en wederom het fluitje maar was niet erg geïnteresseerd. Ik ging naar binnen en gaf Willy vast een lekker hapje. Wie weet zou Kitty nu de vertrouwde geluiden van binnen horen (koelkast etc) en dan toch naar de deur toe komen. Willy at en ik ging kijken waar Kitty uithing.
Nog steeds bij de kratten met hout.
Ze was een meter omhoog geklommen langs de buitenkant van een krat. Nogmaals floot ik en tikte op een schoteltje. Opeens, alsof ze door een wesp gestoken werd scheurde zij op volle snelheid richting het terras. Daar bleef ze staan met een achterpootje omhoog. Ik liep naar haar toe en dacht dat zij wellicht een doorn of splinter in haar pootje had. Ze liet zich op tillen en ik checkte haar voetje. Geen splinters of doorn. Op mijn arm nam ik haar mee naar binnen en gaf ook haar een lekker hapje.
Niet veel later begon het kattenkoor. Wat erg komisch klinkt omdat Willy niet echt kan miauwen.
Zelfs bij de slaapkamer deur werd gejammerd dat ze daardoor wilden.
Maar vooral bij de deur naar de hal natuurlijk. Nu hadden ze de buitenlucht weer geroken, het gras onder de pootjes gevoeld en dus wilde beide wel weer naar buiten. Mooi niet! Morgen weer.
Daar zat ik dan…in een heerlijk zonnetje met een winterjas aan, de capuchon inmiddels weer af. Willy draaiend om mijn benen. Weer geheel hersteld van de schrik, op dag twee, van Meneer Teckel, heerlijk genietend van mijn aanwezigheid, mijn hand en het zonnetje op zijn snoet.
Kitty die ik ondertussen al wel weer in het vizier had gehad zie ik nu als een schim buiten het hek lopen, bij mijn auto. Wat kan je doen? Niks anders dan rustig blijven. Adem in en adem weer uit en blijf in vertrouwen.
Razzi ging de tuin nooit uit al kon hij dat wel als hij wilde. Deze 2 dus duidelijk wel.
Logisch met zo’n klein tuintje! Binnen het hek is het maar een kleine 4000m2 dus dat is krap met 2 katten, dat snap ik ook! 😀
Ik denk dat ze ook met gemak over het redelijk hoge hek (1.40-1.50m) kunnen klimmen en als ze dat niet doen dan zijn er wel een paar plekken waar ze er onder door kunnen. Bij het gedeelte met gaas kunnen zij door de vele gaten heen die de vossen er in gemaakt hebben. Er is altijd een weg als er de wil is om ergens heen te gaan, dat blijkt wel weer.
Uiteindelijk zie ik Kitty weer tussen de houtkratten, hoe ze de tuin in en uit is gegaan weet ik niet.
Als zij het maar weet. Na bijna 2 uur buiten gaan we maar weer naar binnen. Willy en Kitty volgen mij terwijl ik mijn fluitje laat horen naar binnen. Na een lekker hapje zoeken zij beide een plekje op bij mij in de buurt om heerlijk te dromen van hun avonturen in en buiten de tuin!
Op naar morgen…
Help! Wanneer laat ik mijn kat naar buiten? En hoe doe ik dat?
Ik krijg regelmatig de vraag van mensen die verhuizen hoelang zij hun katten binnen moeten houden. En hoe ik dat doe.
De meest genoemde regel op internet is 6 weken.
Met als reden dat de kat aan het huis moet wennen (dat klopt!) en dat ze anders terug lopen naar het oude huis (dan kan maar gebeurt vaker niet dan wel, gelukkig!)
Het belangrijkste is dat de kat of katten ontspannen zijn in het nieuwe huis.
Zit je kat na 6 weken nog met grote ogen achter de bank verscholen laat hem dan ajb niet naar buiten omdat de 6 weken om zijn… Wanneer de kat gewend is aan zijn nieuwe huis, de geluiden, de luchtjes en zich gedraagt zoals je van hem gewend bent dan kan je hem naar buiten laten als hij daar behoefte aan heeft. Of dit dan na 2 weken of 8 weken is.
Wel adviseer ik altijd om de kat de eerst paar keren nog niet te voeren voor het naar buiten gaan en wanneer je hem dan roept voor het eten met de vertrouwde geluidjes (schudden met de brokjes, tikken op het blikje of voerbakje of wat voor ritueel jij daar ook voor hebt) is hij hongerig en sneller geneigd om terug te komen.
Dus op een rijtje:
*wanneer de kat weer helemaal in normale doen is en ontspannen is in het nieuwe huis
*zonder eten zodat bij het horen roepen de kat makkelijker terug komt
*eerste keer wat korter, half uurtje bijvoorbeeld
*zorg dat je de tijd hebt, dat je niet binnen bepaalde tijd weg moet
*doe het in de ochtend of begin middag mocht de kat langer wegblijven dan gewenst…
Ben jij een nieuwe verzorger voor de kat zorg dan:
*dat je eerst een vertrouwensband op bouwt met de kat
*dat je een manier hebt waarmee je de kat roept (naam, fluitje etc) waarop gereageerd wordt
Let wel: Reactie binnenshuis is geen garantie voor reactie buitenshuis…zo bleek bij mij 😉
Het allerbelangrijkste is eigenlijk wel: Doe het wanneer het voor JOU helemaal goed voelt, niet omdat anderen zeggen dat het kan/moet of omdat de 4-6 weken om zijn!
Zelf ga ik altijd mee naar buiten.
Het is leuk om de ontdekkingsreis te zien en dat je een beetje weet waar ze uithangen. Voor zover dat mogelijk is.
Als je van jezelf weet dat je erg angstig bent of het super spannend vind vertel je kat dat dan.
Leg uit hoe het voor jou is en vraag of hij niet te lang weg wil blijven.
Zodat jullie beide rustig kunnen wennen aan de nieuwe situatie.
Ga de kat niet achtervolgen!
Raak niet in paniek wanneer je kat direct je tuin uitloopt en uitzicht verdwijnt.
Blijf ademhalen, kalmeer jezelf en wacht rustig af tot je kat weer verschijnt of roep hem met wat voer weer binnen.
Razzi is met mij wel 6x verhuisd, ik heb hem nooit 6 weken binnen gehouden, dan hadden we beide geen leven gehad! 😊
Bij Razzi wist ik na een paar keer ook heel duidelijk: die is gehecht aan mij en niet aan een huis of een plek.
Nu met Kitty en Willy is die gehechtheid nog niet zo stabiel aanwezig. Vooral Kitty is minder open en wat meer afwachtend terwijl ik wel aan alles voel dat ze blij met mij is. Teruglopen naar hun vorige huis ben ik dan ook niet bang voor.
Beide zijn nu een keer ergens van geschrokken (Willy beide keren zelfs) en zij kwamen terug gerend naar de voordeur, dus dat is óók een heel goed teken. Het huis is de veilige haven.
Wij hebben hen in totaal bijna 5 weken binnen gehouden, als ik niet naar Nederland was gegaan waren zij al eerder met 3,5 of 4 weken naar buiten gegaan. Maar ik wilde Wijnand de stress van “niet thuiskomende katten” niet aan doen en eenmaal een keer buiten geweest worden zij meestal alleen maar fanatieker om naar buiten te mogen. Dus hebben zij nog tot gisteren geduld moeten hebben.