Ontmoeting met de buurhond

Even voor de beeldvorming:
Wij wonen aan een doodlopend zandpad naast het bos. Links gaan we over het zandpad richting de doorgaande weg, rechts gaan we via een smal paadje het bos in. Aan het zandpad staan in totaal 5 huizen.  Bij 1 huis woont een hond van nu een jaar of 3-4. Een reu, die helaas veel aan de ketting ligt.

Toch loopt hij, na sluitingstijd zal ik maar zeggen , ook regelmatig los. Daar ben ik heel blij om voor hem.
’s Nachts dus of vroeg in de ochtend. Nu gaan wij relatief “laat naar bed” voor de gewoonte hier en dus is het laatste rondje met de hond tussen 23.00 en 00.00 uur.  Dat vond ik indertijd met Ximbo al wel eens spannend, voornamelijk wanneer ik Ximbo los had lopen. Maar nu met een pup helemaal!

Niet de wandeling op zich maar wel hetgeen je tegen kan komen. Je wil gewoon zoveel mogelijk positieve ervaringen met andere honden en je zit niet te wachten op een aanvaring met een sterke reu die niet echt gesocialiseerd is. Normaal gesproken hoort een volwassen hond een pup niks te doen maar zoals je begrijpt ben ik daar niet helemaal gerust op. Maar dit kan ik ook helemaal verkeerd inschatten…

Anyways…op een ochtend kwam ik hem tegen. Gelukkig had ik Macsó aan de riem.
Wij waren op weg om het bos weer uit te gaan en hij kwam net het bos in lopen. Ik schrok, en dus verkrampte ik. Ging direct in de “beschermende  rol” en probeerde de hond weg te jagen. Ik weet dat hij snel angstig is dus dat was mijn beste kans om hem uit de weg te krijgen.

Wanneer je dan veilig binnen je tuinhek bent en het gebeurde onder de loep neemt denk je: Niet écht handige actie. Logiche reactie (vanuit “angst”) maar niet écht de handigste actie.

Wat was het resultaat? Een blaffende buurhond, een blaffende Macsó  die zich sterk voelde in zijn onzekerheid. Want ook Macsó is (nog) een held op sokken en kan angstig reageren.
Vervolgens wél een vertrekkende buurhond…mission accomplished zou je denken….
Macsó, trekkend aan de riem, in opperste staat van paraatheid liet mij toch anders kijken naar de situatie.

Hoewel velen misschien zullen zeggen: “Je hebt helemaal juist gehandeld, voorkomen is beter dan genezen”  Toch voelt het voor mij als een gemiste kans. Eéntje die je niet meer blanco over kan doen…niet met de buurhond in ieder geval.

Ik vroeg mij af wat er gebeurt zou zijn als ik rustig gebleven was, ontspannen. Niet vanuit angst en verkramping had gehandeld. Niet van te voren al “bang” was geweest voor deze confrontatie.  Niet “bang” was geweest voor “wat er met Macsó zou gebeuren”.

Het voelen hoe dat zou zijn geweest geeft direct al een gevoel van ruimte. Hoe zou deze ontmoeting verlopen zijn als ik vanuit deze ruimte had gehandeld. Dan waren er zoveel meer positieve uitkomsten mogelijk geweest. Dát voel ik ook direct.

Gemiste kans maar wél weer wat geleerd en bewust geworden. Wat ik er nu mee kan is beseffen dat het een leer moment was en er bewust voor kiezen om het de volgende keer anders te doen. Dáár schrijf ik dan weer mijn intenties voor. Zowel voor mijzelf als voor Macsó..