Magische handen

Zo noemt mijn man mijn handen wanneer ik deze weer eens op zijn pijnlijke hoofd of gespannen ogen heb gelegd.
Of wanneer hij mij vraagt zijn rug te masseren waarbij mijn handen feilloos naar de pijnlijke spieren afreizen.
“Je weet precies waar het zit hé” zegt hij dan waarop ik eigenlijk altijd ontkennend antwoord want ik “doe maar wat” op mijn gevoel.
Blijkbaar weten mijn handen precies waar zij nodig zijn.

Vorige week had ik wat hoofdpijn toen ik ’s avonds naar bed ging.
Midden in de nacht werd ik wakker uit een vervelende droom en ik besefte ineens dat ik mijn rechter hand op mijn hoofd had geparkeerd…op de plek waar ik eerder hoofdpijn had.
De hoofdpijn was weg…en bleef ook de volgende dag weg, gelukkig.

Ook Ximbo is regelmatig blij met mijn “magische handen”
Zo ook gisteren, toen hij weer eens misselijk was.
Ik kon er geen aanwijsbare reden voor bedenken, toch was hij misselijk.
Hij had geen lege maag en het eten was goed op kamertemperatuur dus daar kon het niet aan liggen.

Een poos geleden had hij hier regelmatig last van. Misselijkheid.
Borrelende ingewanden, oprispingen zonder daadwerkelijk te spugen en bij gebrek aan gras ALLES dat op de grond ligt opeten.
Nu is het in ons huis niet één of andere “janboel” hoor.
Maar kleigrond, huisdieren en een houtkachel leveren zeker een grote bijdrage aan onze vloer.
Daarbij opgeteld dat wij beide niet altijd de schoenen uittrekken in de hal zorgt er voor dat er toch altijd wel iets te vinden is voor een misselijke hond die alles wil pakken wat het pakken kan.

Wanneer Ximbo misselijk is dan wil hij maar één ding: naar buiten op zoek naar gras! Dus daar gingen we samen.
Ximbo als een uitgehongerde koe met zijn bakkus over de grond samen met mij op zoek naar dat juiste gras.
Het was al laat in de avond en dus donker. Daarbij staat niet heel veel van dat geschikte gras omdat het meeste ander groen spul is.
Dus dan is het wel net zo handig wanneer ik hem even help, met liefde.

Zijn dwang-neurotische zoeken naar gras werkt bij mij altijd iets op de irritatie klieren…weet niet hoe dat komt maar ben daar licht allergisch voor.
Dus na nog geen 10 minuten vind ik het dan wel weer genoeg geweest en roep hem, met moeite, weer mee de tuin in en mee naar binnen.
Dan nodig ik hem uit om de bank te komen liggen. Soms doet hij dit direct, soms duurt het even. Logisch, als ik niet lekker ben heb ik ook geen zin in “gezeur aan mijn kop” hoe lief het ook allemaal bedoelt is.
Toch luistert hij uiteindelijk wel. Dan leg ik hem voorzichtig op zijn zij, hij laat het maar over zich heen komen… Hoewel niet van harte maar hij weet ergens dat dit hem gaat helpen en dus geeft hij zich over.

Deze keer bleef hij maar smakken en slikken. Er was iets meer tijd nodig om de misselijkheid de baas te worden. Ik masseer zijn keel en probeer hem dieper te laten ademen.
Het enige dat ik daarvoor doe is heel rustig tegen hem zeggen dat hij diep in moet ademen en tegelijkertijd adem ik dan ook zelf heel diep in en rustig uit. Ook dit sloeg minder snel aan dan anders maar uiteindelijk ademden we samen dieppppp in en rustig weer uit. Ondertussen liggen mijn handen meest van de tijd op zijn buik.
Langzaam aan zie je dan de rust in hem terug komen. De ademhaling word rustiger, zijn hele lijf ontspant. Het geborrel in de buik ebt langzaam weg…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *